ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

 

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ: Ὁ φόρος αἵματος, τό ἀντίτιμο σέ ψυχές.

        Εἶναι δυνατόν νά γίνεσαι «δωρητής» διά νόμου;

 

Ὁ νόμος περί «δωρεᾶς ὀργάνων», πού ἔχει προγραμματισθεῖ νά τεθεῖ σέ ἰσχύ τήν 1.6.2013, εἶναι μία πρωτοφανής κακουργηματική πράξη.

 

Τά πρῶτα ὀδυνηρά συμπεράσματα, γιά τήν κατάσταση τῆς κοινωνίας μας, προκύπτουν ἀπό τό γεγονός ὅτι κάποιοι τόλμησαν νά τόν εἰσηγηθοῦν καί νά τόν ψηφίσουν. Ἐκεῖνοι δέ πού ὄφειλαν νά γνωστοποιήσουν τό γεγονός, τό ἀποσιώπησαν κι ἐκεῖνοι πού ὄφειλαν καί μποροῦσαν ν’ ἀντιταχθοῦν δυναμικώς, συνεργάσθηκαν γιά τήν ἐπιβολή του.

Παρ’ὅλ’ αὐτά, οἱ ἀντιδράσεις δέν ἔλειψαν. (Δεῖτε στίς ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ σχετικές ἀναρτήσεις, συγκεντρωμένες.)

 

Τό μέγεθος τῶν ὀδυνηρῶν, γιά ἀνθρώπους καί κοινωνίες, συνεπειῶν, ἐάν ἐφαρμοσθεῖ αὐτός ὁ «νόμος», δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπολογισθεῖ, ἐνῶ τό ὑποτιθέμενο «καλό» πού θά προέκυπτε ἀπό τήν ἐφαρμογή του, μόνο καλό δέν εἶναι.

 

Στό πλαίσιο ἑνός σημειώματος δέν εἶναι δυνατόν νά δοθοῦν ὅλες οἱ πληροφορίες πού στηρίζουν αὐτόν τόν ἰσχυρισμό.

Ἄς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν τοὐλάχιστον τοῦτα:

(Οἱ προτάσεις μέ τονισμένη γραφή, εἶναι ἀπό κείμενα τῶν Δασκάλων Αλφ καί Alba.)

 

    Ἡ πρώτη διάκριση πού χρειάζεται νά γίνει καθαρή στόν νοῦ εἶναι μεταξύ τῶν ἐννοιῶν μεταμοσχεύσεως, (πιθανόν παρανόμου)  καί δωρεᾶς ὀργάνων καί σώματος.  Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πρᾶγμα καί τά ὄργανά του δέν εἶναι ἀνταλλακτικά. Ἡ μηχανιστική θεώρηση τοῦ ὅλου θέματος τῶν μεταμοσχεύσεων προσβάλει τήν ἴδια τήν ἐπιστήμη.

    «Δωρεά σώματος» σημαίνει: δωρίζω τόν φυσικό μου φορέα στήν ἐπιστήμη, προκειμένου νά χρησιμοποιηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἤ ἐπί μέρους μέ τόν τρόπο πού θά κρίνουν οἱ ἐπιστήμονες, γιά μεταμοσχεύσεις ἤ/καί γιά ἔρευνα.  Καί παρά τά ὅσα λέγονται, ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι  στήν χώρα μας προσφέρονταν οἰκειοθελῶς, ὡς δωρητές σώματος. Τό «ἄν ἐπαρκεῖ ἡ προσφορά νά καλύψει τήν ζήτηση» εἶναι ἐρώτημα οἰκονομολόγων, περί πραγμάτων, καί ἐν προκειμένῳ ἀπαράδεκτο. Ὡς ἀναγκαία ἀντίδραση στόν καινούριο «νόμο», μάλιστα, συμβαίνει ἀκόμη καί οἱ οἰκειοθελῶς προσφερόμενοι ν’ἀποσύρουν τήν προσφορά τους.

   Δωρεά σώματος (ἡ πραγμάτωση τῆς δωρεᾶς) μόνο  μετά θάνατον (τοῦ δωρητοῦ) νοεῖται. Καί ὁ θάνατος πιστοποιεῖται  μόνον ὅταν σταματήσει ἡ καρδιά νά ἐργάζεται. Ὅ,τι ἄλλο προβάλλεται ὡς δωρεά εἶναι παράνομο.  Ὁ «ἐγκεφαλικός θάνατος» θεωρήθηκε «βολικός ὅρος» γιά τήν περίσταση, ὅμως οὔτε οἱ Δάσκαλοί μας τόν δέχονται, οὔτε μέγα μέρος τῆς διεθνοῦς ἰατρικῆς κοινότητος.Ἡ παραδοχή αὐτοῦ τοῦ ὅρου, «νομιμοποιεῖ» τήν ὑφαρπαγή ὀργάνων ἀπό ζωντανούς δότες.

     Δωρεά ὀργάνων πάλι, νοεῖται μόνον ἐν ζωῆ, ἐν ἐπιγνώσει καί ὑπό προϋποθέσεις…

     Ἡ Δωρεά καί ἡ μεταμόσχευση ἔχει Νόημα καί γίνεται κατά Νόμον, ἐάν πληροῦνται οἱ ὅροι Συνειδητῆς προσφορᾶς-Συνειδητῆς ἀποδοχῆς: Δωρεά Ἀγάπης, πού ἀναγνωρίζεται καί Τιμᾶται ὡς τέτοια.   

Εἶναι σαφές ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἐξαναγκασμός ἤ πειθαναγκασμός ἤ ἀκόμη καί προσειλητισμός, (ἀπό τό ‘προσειλέω’:  ἀναγκάζω τινά νά τραπεῖ πρός, ὄχι ἀπό τό ‘προσέρχομαι’), ἡ ὅποια σχετική ἐξαπάτηση ἀναιρεῖ τήν ἔννοια τῆς «δωρεᾶς» καί ἀποτελεῖ κακουργηματικοῦ χαρακτῆρος παρανομία[1] (ὄχι μόνο γιά τόν ἀνθρώπινο νόμο).

     Ἀπό τήν συνολική πράξη πού ἀναφέρεται στήν μεταμόσχευση ὀργάνου/ὀργάνων προκύπτουν συνέπειες, σέ ὅλα της τά στάδια, – πρίν, κατά τήν διαδικασία, ἀμέσως καί μακροπροθέσμως κατόπιν– καί γιά ὅλους τούς ἐμπλεκομένους: δότες, λῆπτες καί παντοιοτρόπως μεσολαβοῦντες. Συνέπειες πού ‘σημαδεύουν’ καί συνοδεύουν τήν ψυχή ἑκάστου, πολύ πέραν τοῦ ὁρίου μίας βιώσεως.

Τό εἶδος τῶν συνεπειῶν, (Καλές ἤ κακές καί σέ ποιόν βαθμό) ἐξαρτᾶται ἀπό τήν Νομιμότητα τῆς πράξεως. Καί ἡ πιστοποίηση Νομιμότητος δέν ἐξαρτᾶται οὔτε ἀπό νομοθετικά ἐκτρώματα οὔτε ἀπό ὅποιο κράτος καί τούς μηχανισμούς του.

   

      Εἶναι σαφές ὅτι ὅποιοι ἀπεργάσθηκαν καί πολλοί ἀπ’ ὅσους ὑποστηρίζουν τόν ἐν λόγῳ «νόμο», οὐδόλως ἐνδιαφέρονται γιά «τήν μετά θάνατον ζωή» ἤ γιά «τό  τί θά συμβεῖ σέ ἄλλους».

Ὅμως ἡ Ζωή εἶναι μία, Ἑνιαία καί ὅ,τι συμβαίνει στήν ἔνσαρκη βίωση ἑνός ἀνθρώπου, ἐπηρεάζει ὁλόκληρη τήν κοινωνία του.

Καί ἡ πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς δικῆς μας κοινωνίας ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἐνδιαφέρεται γιά τό τί συμβαίνει στόν πλησίον -ὅσο καί  στούς ἐγκλείστους κινεζικῶν φυλακῶν.

Καί οἱ ἐπιβαρύνσεις τῶν αἰθερικῶν πεδίων, ἀπό τίς δράσεις ψυχῶν ἀνθρώπων πού δολοφονοῦνται γιά νά χρησιμεύσουν τά φυσικά ὑλικά τους ὡς ἀνταλλακτικά, εἶναι πολύ πραγματικές, παροῦσες, ἐπηρεάζουν ὅλους τούς «ζωντανούς».

Ἀκόμη ὅμως καί ἄν κάποιος δέν δέχεται τήν ὕπαρξη «αἰθερικῶν πεδίων» καί θεωρεῖ  τήν ψυχή ὡς παράγωγο τῆς δράσεως τοῦ ἐγκεφάλου, δέν μπορεῖ ν’ ἀρνηθεῖ τόν ρόλο του ὡς πολίτου.

Καί «πολίτης» πού δέχεται νά ὀνομάζεται «δωρητής» διά νόμου καί νά χρησιμοποιεῖται ὡς ἀνταλλακτικό, εἶναι ἤδη ἀνδράποδο.

 

   

    Τονίζεται λοιπόν καί πάλιν: μόνον ἡ Δωρεά ὀργάνων εἶναι Νόμιμη πράξη καί μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή μέ καλές συνέπειες. Καί  «Δωρεά» σημαίνει πάντοτε ρητῶς ἐκπεφρασμένη καί ἐπαναβεβαιουμένη βούληση τοῦ δότου, ὅποιος καί ἄν εἶναι, «ὅ,τι κι ἄν εἶναι»[2].

        Ἕνας βαρυποινίτης κατά συρροήν δολοφόνος, ἐξακολουθεῖ νά ἔχει τό δικαίωμα ν’ ἀποφασίσει γιά τήν τύχη τοῦ φυσικοῦ του φορέος μετά θάνατον. Ἐξ ἄλλου,  ἴσως μόνον ἕνας ἅγιος θά μποροῦσε νά δεχθεῖ μόσχευμα ἀπ’ αὐτόν, ἐπωφελῶς καί γιά τούς δύο!

     Ἄνθρωποι  «μόνοι στόν κόσμο» πού πεθαίνουν ἄγνωστοι κι ἀγνώριστοι, χωρίς τίποτε πού νά δηλώνει τήν ἐκφρασμένη τους βούληση νά γίνουν δωρητές, εἶναι σωστό νά βροῦν ὑπεράσπιση τοῦ «ἀχρήστου πλέον» φυσικοῦ τους φορέος, ἀπό τόν ἴδιο τόν γιατρό πού βεβαιώνει τόν θάνατό τους.

Ὁ «θεματοφύλακας τῆς δημόσιας Ὑγείας», ὅπως θέλει νά παρουσιάζεται ὁ Ἰατρικός Σύλλογος στήν Ἑλλάδα σήμερα, ἔχει φέρει σέ δύσκολη θέση πολλά ἀπό τά μέλη του: Ὅλους ἐκείνους τούς γιατρούς πού γνωρίζουν καί σέβονται τούς «ἀφορισμούς» τοῦ Ἱπποκράτη καί τιμοῦν τόν ὅρκο τους.

(Ἀπό τούς «ἀφορισμούς»: Οὐκ ἔνι ἰατρικήν εἰδέναι, ὅστις μή οἶδεν ὅ τι ἐστίν ἄνθρωπος: Δέν εἶναι δυνατόν νά γνωρίζει τήν ἰατρική, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν γνωρίζει τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. – Καί τό μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μηχανή!)

 

Ὅποιος χρειάζεται καί δικαιοῦται καί δύναται νά ἐπωφεληθεῖ ἀπό «μιά δεύτερη εὐκαιρία» μπορεῖ νά τήν θελήσει, νά τήν αἰτηθεῖ καί νά τήν λάβει, μέ τίς καλύτερες προϋποθέσεις:  Καθαρή, Συνειδητή Δωρεά Ἀγάπης, ἀκόμη καί ἀπό κάποιον «ἄγνωστο» .

   Τά Δῶρα, ὅλα τά Δῶρα, δίνονται ἀπό τίς Ψυχές καί τά Στοιχεῖα, Ἐλεύθερα, μέ τρόπους «διακριτικούς»,  τόσο, πού συνήθως δέν ἐπαρκεῖ  ἡ διάκρισή σας νά τ’ ἀναγνωρίσετε ὡς Δῶρα. .. 

 

 Τό ἐλάχιστο πού μπορεῖ  νά κάνει ὁ καθένας ἀπό μᾶς, εἶναι νά ἀπευθύνει τήν ὑπεύθυνη δήλωση ἀρνήσεως στόν «Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων» καί νά πληροφορήσει ὅσους ἀνθρώπους μπορεῖ  γι’αὐτήν τήν ἀνάγκη. Ἄς κάνουμε καί ὅ,τι ἐπιπλέον μᾶς εἶναι δυνατόν.