Είμαστε τόσο φοβισμένα άτομα που προσπαθούμε να «πιαστούμε» από αντικείμενα, από την σκληρότητα, μήπως αυτό μας προφυλάξει από την αγωνία μας. Οι αγωνίες μας είναι ψεύτικες όπως ο φόβος του θανάτου, ο φόβος της απομόνωσης. Δεν υπάρχει θάνατος αφού η ύπαρξή μας σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο που ζούμε δεν είναι παρά η προβολή, η αντανάκλαση του πραγματικού εαυτού μας από την ανώτερη διάσταση που ζούμε. Είναι σαν να βλέπουμε το είδωλό μας σε έναν καθρέφτη και να φοβηθούμε ότι θα τελειώσουμε επειδή κάποιος πέταξε μια πέτρα κι έσπασε τον καθρέφτη και εξαφάνισε το είδωλό μας. Δεν υπάρχει Εγώ, πως είναι δυνατόν να αισθανόμαστε απομονωμένοι όταν όλοι είμαστε ένα, είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας.
Η λύση του φόβου μας είναι να κατανοήσουμε ότι αυτό που νοιώθουμε ότι είμαστε εμείς, αυτή η εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη μας είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτού που πραγματικά είμαστε. Αυτό που είμαστε είναι κάτι πολύ μεγάλο! Αυτό που πραγματικά είμαστε πρέπει να το νοιώσουμε, να το αισθανθούμε, να το βιώσουμε αφού δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας.
Μάνος Δανέζης
Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής
Τμήμα Φυσικής
Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών