“Αδελφοί,
Αγκαλιάζοντας τον Χρόνο, αγκαλιάζοντας ολόκληρη την ανθρώπινη εμπειρία,* κρατείστε τα μάτια σας πάνω της, με τον νου Σιωπηλό, χωρίς άλλη σκέψη, με τον εγκέφαλό σας πλημμυρισμένο απο τα Νοήματα: Δικαιοσύνη και Κάλλος.
Δοκιμάστε το, παίζοντας στα “μικρά”, στα καθημερινά σας, στις δικές σας ή στων αδελφών σας τις “κακές στιγμές”, τις ασχημίες, την ώρα που συμβαίνουν ή κατόπιν, όταν τις φέρνετε και πάλιν εμπρός σας, ηθελημένα ή αθέλητα.
Δοκιμάστε το παίζοντας στις δυσαρμονικές καταστάσεις, αυτές που εκδηλώνονται στο φυσικό, αυτές που αντιλαμβάνεσθε στα κάτω αιθερικά. Σε μικρά μνημεία φρίκης και ασχημίας, σε βεβαρυμένα πνεύματα μεγάλων οίκων…”
Ιλαρίων
* επ’αυτών ο Διδάσκαλος Ιλαρίων έδωσε ένα επιπλέον σημείωμα: “Υπάρχουν πρακτικές πληροφορίες που θα μπορούσατε να λάβετε, είναι ήδη δοσμένες και κάποιες απο αυτές θα δοθούν. Υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη όμως να θελήσετε μέσα στην καρδιά σας, να ποθήσετε την Αγάπη – Ελευθερία. Υπηρετώντας την Αγάπη-Ελευθερία να οδηγηθείτε στην αποδοχή κατ’αρχήν, στην ελεύθερη δράση αμέσως μετά. Εάν δεν αποδεχθείτε, δεν είστε ελεύθεροι να δράσετε. Μπορείτε να αγκαλιάσετε τα σφάλματα των προγόνων και να κρατήσετε με σεβασμό τα επιτεύγματά τους, είτε είναι φωτεινά είτε όχι. Ποιοί είστε εσείς που κρίνετε;
Μπορείτε να νοιώσετε η συνέχεια των προγόνων, μπορείτε όμως να νοιώσετε επίσης οι υποδοχείς των προγόνων, όλων των προγόνων. ‘Είτε μου αρέσει είτε όχι, το αποδέχομαι και το τιμώ’. Εάν το εγκρίνω, συνεχίζω μαζύ του, οικοδομώ πάνω του. Εάν η Αγάπη-Ελευθερία εντός μου το αρνείται, αποδομώ και καθαίρω, αφού όμως έχω τιμήσει. Αφού έχω παραδεχθεί, αποδεχθεί. Αφού έχω υποκλιθεί και έχω αγκαλιάσει.
Με τις Ευλογίες της Αληθείας ο Διδάσκαλος Ιλαρίων”.
Επί των ανωτέρω συνεχίζει η Πέγκυ Χριστοφή:
Έχουμε να μάθουμε ν’αποδεχόμαστε ό,τι μας φέρνει η ζωή και ό,τι έχει δημιουργηθεί απο μας ή απο τους προγόνους εξ’αίματος, ή από πρόσωπα και ομάδες ευρύτερης κοινωνίας στην οποία μετέχουμε. Να το αποδεχόμαστε με ησυχία μέσα μας, με γαλήνη, για να μπορούμε πράγματι να επέμβουμε σ’αυτό. Εάν χρειάζεται αλλαγή, να το αλλάξουμε. Εάν χρειάζεται ενίσχυση, να το ενισχύσουμε, εάν χρειάζεται αποδόμηση να μην διστάσουμε.
Θεωρητικώς τα καταλαβαίνουμε τούτα και συμφωνούμε. Όταν όμως δοκιμάσουμε να εφαρμόσουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της δυσκολίας.
Η Αποδοχή είναι δοκιμασία και άσκηση κάθε φορά. Αξίζει τον κόπο, επειδή είναι άσκηση Αγάπης-Σοφίας και ο μόνος τρόπος ν’αλλάξουμε τις συνθήκες επ’ωφελεία πάντων.
Ας προσέξουμε: Αποδοχή δεν σημαίνει παραδοχή, ανοχή, παραίτηση. Μόνον αφού αποδεχθώ μπορώ ν’απαγορεύσω!
Από το βιβλίο “Με το Φως της πανσελήνου ΙΙ” – Μηνύματα Διδασκάλων 2007 – 2011 της Πέγκυ Χριστοφή.
Νοέμβριος 2010 – Δικαιοσύνη, και σημείωση 158.