Από τό μήνυμα του Διδασκάλου Ιλαρίονος, 9ος 2013 :
“Ὅ,τι σκέπτεται ὁ νοῦς, ὅ,τι λαμβάνει μορφήν στόν νοῦ καί φορτίζεται στόν συναισθηματικόν φορέα, ὑλοποιεῖται ταχύτατα στό αἰθερικό.
Μέ τήν ἴδια ταχύτητα ἀποδομεῖται ἀπό δική σας ἐνάντια, φορτισμένη μορφή-σκέψη…”
Ὅ,τι λαμβάνει Δύναμη (ὑλοποιεῖται καί παραμένει) στό αἰθερικό πεδίο, ἀργά ή γρήγορα ἐκδηλώνεται στό φυσικό πεδίο.
Γιά καλό μας ἤ γιά κακό μας!
Στίς πολύ ἰδιαίτερες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς καί τῆς παρούσης στιγμῆς, τῆς Γῆς καί τῆς Ἀνθρωπότητος, γιά τόν καθένα μας προσωπικῶς καί γιά τά συλλογικά πράγματα, εἶναι ἔτσι.
Ἐάν σκεφθοῦμε, ἐάν φαντασθοῦμε ἕνα «κακό σενάριο» καί τό φορτίσουμε μέ τόν φόβο ὅτι θά συμβεῖ, αὐτό τό σενάριο «ὑλοποιεῖται ταχύτατα στό αἰθερικό πεδίο»: Δημιουργοῦμε τήν σοβαρή πιθανότητα νά τό βιώσουμε στό ἐκδηλωμένο, στήν «πραγματικότητά μας».
Μποροῦμε ὅμως, μέ τήν ἴδια ταχύτητα νά τό ἀποδομήσουμε, νά τό καταστρέψουμε ὡς πιθανότητα, στρέφοντας τόν νοῦ καί τά συναισθήματα στήν ἀντίθετη κατεύθυνση.
Τά ἴδια ἀκριβῶς ἰσχύουν καί γιά τά «καλά σενάρια», τίς καλές μορφές-σκέψεις, τίς ὁποῖες δημιουργοῦμε γιά τά προσωπικά μας θέματα καί τίς φορτίζουμε ἀναλόγως, μέ εὐλογημένες Ποιότητες.
Ὅσον ἀφορᾶ στίς προσωπικές συνθῆκες καθενός, γνωρίζουμε ὅλοι πόσο δύσκολο εἶναι – κατ’ἀρχήν- νά παραμένουμε χωρίς φόβο, χωρίς ἀνησυχία, χωρίς νά τρέφουμε ὁποιαδήποτε ἀρνητικότητα – ἀντιπαλότητα.
Εἶναι λοιπόν εὐκολότερο – καί ἐξυπνότερο καί ἀποδοτικό – νά ἐνισχύουμε ὅσο συχνότερα καί ὅσο καλύτερα μποροῦμε, τίς συλλογικές Φωτεινές μορφές-σκέψεις, χρησιμοποιῶντας τά ἐργαλεῖα πού τίς συντηροῦν καί τίς τρέφουν.
Ἄς σκεφθοῦμε τοῦτο:
«Γιά νά ἐπιλύσω τό δικό μου (π.χ.) οἰκονομικό πρόβλημα, προσεύχομαι καί ὁραματίζομαι τήν λύση του. Καί γιά λίγο νιώθω καλά. Μιάν ἑπόμενη στιγμή καί ἀπό κάποιαν ἀφορμή, πάλι ἀμφιβάλλω, ἀνησυχῶ, φοβᾶμαι… Ἔτσι ὅμως ματαιώνω τήν προηγούμενη προσευχητική ἤ ὁραματική δράση μου καί τό ἀποτέλεσμά της.
»Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, εἶναι πάρα πολλοί αὐτοί πού ὁραματίζονται καί προσεύχονται γιά την ἐπίλυση τοῦ ἀντιστοίχου συλλογικοῦ προβλήματος. Μέ ὅποιον τρόπο καί ἄν τό κάνουν, ὅ,τι ἐργαλεῖο καί ἄν χρησιμοποιοῦν, ἡ ἴδια συλλογική μορφή-σκέψη ἐνισχύεται: Ἀφθονία Ἀγαθῶν, Εὐημερία γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.
»Καί αὐτή ἡ συλλογική μορφή-σκέψη εἶναι δυσκολότερο ν’ἀποδομηθεῖ, ἐπειδή συνεχῶς τήν τρέφουν πολλοί ἄνθρωποι.
»Ὁ καθένας τους, ὅπως κι ἐγώ, ἴσως νά μήν πιστεύει στήν προσωπική του δυνατότητα νά ἔχει Ἀφθονία. Ὅμως ζητᾶ, αἰτεῖται, ὁραματίζεται Ἀφθονία γιά ὅλους. Μέσα σ’ὅλους κι ἐγώ κι ὁ καθένας. Ἐάν ἀλλάξει ἡ συλλογική συνθήκη, ὅλοι ὡφελούμαστε.
»Ἐπί πλέον: ὅσο ἐργάζομαι γιά τό συλλογικό Καλό, τόσο διαφοροποιεῖται ἡ δική μου στάση ἔναντι ἑαυτοῦ, τόσο ἐνδυναμώνομαι στά προσωπικά μου ἀγωνίσματα.
»Ἄν δέν μπορῶ λοιπόν νά κρατήσω, Σταθερῶς, τήν καλή πιθανότητα, τό «καλό σενάριο» γιά μένα, μπορῶ νά ἐνισχύσω, νά ἐνισχύω ἐκεῖνο τό Ὅραμα, ἐκείνη τήν φορτισμένη μορφή-σκέψη, πού ὑλοποίησαν πολλοί μαζύ στό αἰθερικό καί πού πολλοί μαζύ τήν συντηροῦν καί τήν τρέφουν. Μπορῶ, προσθέτοντας τήν ἐκπομπή μου, τήν προσευχή μου, τόν ὁραματισμό μου, νά ἀποτρέψω τήν φθορά της ἐξ αἰτίας ἐναντίων δράσεων. Ἄν δέν μπορῶ νά πραγματώσω καλή συνθήκη γιά μένα, μπορῶ νά συνδημιουργήσω καλή συνθήκη γιά ὅλους…»
Ἄς ἐνισχύουμε τά συλλογικά ἐργαλεῖα χρησιμοποιῶντάς τα ὅσο καλύτερα καί ὅσο συχνότερα μποροῦμε.
Πέγκυ Χριστοφή