Ἀγαπητοί φίλοι καί μέλη τοῦ ΦΑΡΟΥ,
μέ χαρά σᾶς προσκαλοῦμε
στήν πρώτη δημόσια ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου
«ΟΡΦΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ»
ἀπό τήν συγγραφέα του, Πέγκυ Χριστοφῆ.
Πρόκειται γιά ἕνα μυητικό κείμενο, σύγχρονου ποιητικοῦ λόγου, πού ἀνταποκρίνεται ἀπολύτως στόν τίτλο του (Ὀρφικός Ἀποκαλυπτικός λόγος) καί διά τοῦ Κάλλους ἀφυπνίζει τήν Ἐσωτερική Γνώση, πού τήν παρέδωσε κάποτε ὁ Ὀρφεύς,
πού πέρασε στά ἀρχαῖα Μυστήρια μέ τούς ἐπιγόνους του καί πού τήν διεφύλαξε τό Ἑλληνικό Πνεῦμα, ἐκεῖ ὅπου μποροῦμε ξανά νά τήν ἀνακαλύψουμε καί ἀμέσως νά τήν ἀξιοποιήσουμε: στήν ἴδια τήν Ἑλληνίδα γλῶσσα.
Κυριακή 11 Μαρτίου, στίς 18.00 μμ,
στήν αἴθουσα Μιχαήλας Ἀβέρωφ,
τῆς Ἑταιρίας Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν,
Γενναδίου 8 καί Ἀκαδημίας, 7ος ὄροφος
Εἴσοδος ἐλεύθερη
Ἀπό τόν πρόλογο τῆς συγγραφέως:
Αὐτά πού ἔχω ν’ἀφηγηθῶ ὅλα ἔγιναν σέ μιάν ἐποχή πολύ μακρινή, πολύ, μά πολύ, πολύ ἀρχαία
τόσο, πού καμμιά μνήμη της ζωντανή δέν ἀπόμεινε νά μαρτυράει σωστά
γιά τούς ἀνθρώπους καί τούς θεούς
τό πῶς περνοῦσαν ἀγαπημένα μεταξύ τους οἱ ἄνθρωποι, ὡς Πελασγοί, πού θά πεῖ: οἱ πλησίον, οἱ γείτονες
καί πῶς γνώριζαν τούς θεούς: ἐκπροσώπους, νά δίνουν μορφή καί ὑπόσταση σέ Ποιότητες …………
…………………………………………..
Πρός τό τέλος αὐτῆς τῆς παλιᾶς, τῆς θεόπαλιας ἐποχῆς, μεγάλη ἀνατάραξη συγκλόνιζε κάθε τόσο τόν χῶρο πού λέμε Ἑλλάδα……
………………………………………………..
Αὐτά πού σᾶς λέω…… τά γνώριζε ὁ Δευκαλίων, δέν πρόλαβε ὅμως νά τά διασώσει γιά μᾶς τούς κατοπινούς……….
…… τά τρισεγγόνια του… ἤδη στρεβλή μᾶς πέρασαν τήν ἱστορία
κι ἀπ’ὅσα ἔλεγε ὁ προ-προπάππος, σάν παραμύθια, κατά πῶς ἄρεσε στόν καθένα καί πῶς τόν βόλευε, ἄλλα ἔφθασαν μέσες-ἄκρες «ἀλήθειες κατά προσέγγιση» κι ἄλλα τελείως ἀνάποδα ὥς ἐμᾶς.
…………………………………………………………………………
Καί λοιπόν φαίνεται τώρα ἦρθε ἡ ὥρα αὐτά τά κρυμμένα καί τά χαμένα καί τά στρεβλά νά τά ξαναδοῦμε……….
…………………………νά τά κυττάξουμε μέ ἄλλα μάτια,
ξεσκεπάζοντας τήν ἀλήθεια ν’ἀνασάνει ἡ καρδιά μας καί νά πάει ἐπιτέλους ὁ Κόσμος στήν θέση του
……………………………………………………………………….
Λοιπόν ἴσως γι’αὐτό νἄρχεται πάλι ὁ Ὀρφεύς ὁ πρῶτος…..
………νά βοηθήσει ἐμᾶς νά δοῦμε ξανά κυττάζοντας τά σημάδια τό ἕνα δίπλα στο ἄλλο, πού ὅπως σωρρεύονται γίνονται ἀποδείξεις καί διηγοῦνται ἀλλιῶς τήν ἱστορία
καί κοινωνῶντας μας τά μυστήρια νά δεῖ ἡ ψυχή μας τήν συνοχή, νά βρεῖ τήν συνέχεια καί ν’ἀνθίσει, σέ μιάν Ἄνοιξη νέα…………….
………………………………………………….
Ἄν τόν ἀκούσουμε κι ἄν καταλάβουμε ἕνα κάτι καθείς μας, δεν θἄχει πάει στά χαμένα ὁ κόπος του
καί παρ’ὄλο πού δέν τό ζητάει οὔτε καί τό χρειάζεται, καλόν θἆναι γιά μᾶς, νά τόν δικαιώσουμε,
ἐπειδή,
λένε γι’αὐτόν πώς σάν πέθανε ἡ γυναίκα του ἡ Εὐρυδίκη, μπῆκε στόν Ἄδη νά τήν διεκδικήσει καί νά τήν φέρει μαζύ του πίσω
καί, λένε, πώς ὁ Ἄδης συμφώνησε ἀλλά τοῦ ὥρισε νά μή γυρίσει νά τήν κυττάξει πρίν βγοῦν στό φῶς
ἀλλά, λένε, δέν κρατήθηκε ὁ Ὀρφέας κι ἡ Εὐρυδίκη ξανάγινε μιᾶς σκιᾶς ἡ ἐντύπωση καί χάθηκε καί τόν ἄφησε ἀπαρηγόρητο
νά οἰκτίρει τόν ἑαυτό του
Ψέμματα.
Τά πρῶτα λόγια πού ἄκουσα ἀπ’τό στόμα του:
«δεν εἶν’ἀλήθεια, δέν γύρισα νά τήν κυττάξω…»