“Η πιο δυνατή ψυχή του Αγώνα, αυτός που εγώ περισσότερο θαυμάζω και με συγκινεί είναι ο Κολοκοτρώνης, και θα ΄θελα εδώ να θυμίσω μία σκηνή που με συντροφεύει σε ώρες δύσκολες. Την περιγράφει ο Νικόλαος Δραγούμης.
Ήταν στα 1827. Είχει μόλις μαθευτεί στο Ναύπλιο η καταστροφή στον Ανάλατο και ο σκοτωμός του Καραϊσκάκη. Αυτός, που όλοι τον είχαν πιστέψει σταλμένον από την Θεία Πρόνοια για να σώσει την Ελλάδα, ήταν νεκρός. Καταπτοημένος ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω στον Πρόεδρο της Συνέλευσης και στον Κολοκοτρώνη, ήταν όλοι αγρυπνισμένοι, αμίλητοι, με την ψυχή τους μαύρη.
Ουδείς ήνοιγε τα χείλη, ουδείς εύρισκε λόγους ίνα ερμηνεύση το άλγος της καρδίας αυτού, ουδείς είχεν ιδέαν τι έπρεπε να γίνη μετά τον θάνατον του μεγάλου στρατηγού. Ήτο δε η σιωπή βαθεία και πένθιμος, ότε ο Κολοκοτρώνης, λύσας πρώτος αυτήν, είπεν: ‘Ο χαμός αδέλφια, είναι μεγάλος. Ο Θεός όμως είναι μεγαλύτερος’.
Κι είχε δίκηο. Γιατί σ’όλες τις καταστροφές υπάρχει πάντα το αύριο που είναι δικό σου και αυτό, – αν διδάσκεσαι από το χθες – θα το κάμεις εσύ καλύτερο”.
Μικρός επίλογος από το βιβλίο: “1821: η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε” της Αθηνάς Κακούρη 2012
Νικόλαος Δραγούμης: Χρημάτισε γραμματέας στην Εθνοσυνέλευση της Ερμιόνης και της Τροιζήνας και το 1828 προσελήφθη στο γραφείο του Ιωάννη Καποδίστρια.