Σκεφθείτε τον Άνθρωπο όρθιο, ευθυτενή, να πατά σταθερά στη Γη, ν’αγκαλιάζει Ουρανό και Γη, αναγνωρίζοντας τα φανερά και τα κρυμμένα, ν’αγγίζει απαλά και πρόσβαρα, έργω – λόγω – διανοία, να εργάζεται συνειδητά παράγοντας Αρμονία, να ευλογεί και να ευλογείται από τη Ζωή, βιώνοντας Αρμονία.
Αν αυτό είναι ένα όραμα, η ίδια η Προσευχή τού Κυρίου οδηγεί σ’αυτό. Κατανοώντας απλώς την σημασία των λέξεων, αυτό το όραμα προβάλλει αβίαστα, ως η πλέον επιθυμητή πιθανότητά μας κι ακόμη περισσότερο, ως η πλέον πραγματική δυνατότητά μας: Ο Ελεύθερος Άνθρωπος.
Ακόμη και αν ο καθένας μας απέχει πολύ από το να τολμήσει να ονειρευτεί τον εαυτό του Ελεύθερο, η συνειδητή χρήση της Προσευχής καταργεί την απόσταση, γράφοντας πρώτα την Ελπίδα σε νου και καρδιά και κατόπιν, σιγά-σιγά και πάντοτε μέσω της πράξης, χτίζοντας την Πίστη.
Είναι φανερό πως δεν μιλάμε για την πίστη του θρησκόληπτου. Οποιουδήποτε είδους ιδεοληψία αντιστρατεύεται την Ελευθερία του Ανθρώπου. Μιλάμε κατ’αρχήν για μια καινούργια γνώση και συναίσθηση, που κερδίζει σιγά-σιγά έδαφος έναντι των αμφιβολιών και εδραιώνεται, ακόμη και στους πλέον σκεπτικιστές, μέσα από την Νοήμονα προσέγγιση των πραγματικών αποτελεσμάτων.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το πρώτο κλειδί για την ορθή χρήση της Προσευχής:
Νοημόνως…
Το «Πάτερ ημών» έχει ίσως τόσες αναγνώσεις όσοι είναι, ανά πάσα στιγμή, οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν. Εκείνος που έδωσε την Προσευχή, έκλεισε μέσα της όλη την Γνώση, όλα όσα χρειάζεται ο καθένας μας, σε όποιο στάδιο κι αν βρίσκεται στον δρόμο της εξέλιξής του.
Αν έπαυαν οι άνθρωποι σ΄όλον τον κόσμο να παπαγαλίζουν και συνειδητοποιούσαν μόνο τι λένε, επαναλαμβάνοντας την Προσευχή, ο κόσμος μας θα ξυπνούσε διαφορετικός….